Inspirować, czyli poprzez odpowiednie działania i reprezentowaną postawę wywierać wpływ. Sugerować rozwiązania, jednak nie w sposób manipulatorski, ale tak, żeby pobudzać drugą osobę do działania. Inspirować, czyli skłaniać do refleksji. Dlaczego umiejętność inspirowania kogoś jest tak ważną cechą dobrego lidera?
Najpierw sam działaj, później wydawaj polecenia służbowe
Reakcje pracowników na wydane polecenia służbowe mogą być bardzo różne i skrajne. Wszystko zależy nie tylko od tego, jak przełożony przekazał zadanie, ale także od indywidualnego podejścia odbiorcy. Oraz, oczywiście, od samej postawy przełożonego.
Należy zacząć jednak od początku – czyli właśnie od rozsądnego i zdrowego podziału obowiązków. Niech każdy w Zespole wie, co ma robić, jakie ma zadania, do kiedy musi je zrealizować. Odpowiedni podział obowiązków, to niewątpliwie fundament dobrej i efektywnej pracy. Jeżeli lider wie, jak to zrobić, wówczas wszystko w jego Zespole idzie płynnie. W efekcie zaś – zespół dotrzymuje terminów, jest efektywny ekonomicznie, a jego pracownicy są zadowoleni. Nie można bowiem zapominać, że jeżeli wprowadzony jest nieodpowiedni podział obowiązków, to wówczas Zespół jest nie tylko niewydajny, ale zwyczajnie nieszczęśliwy. Członkowie są albo przepracowani, albo znudzeni – a żadna z tych rzeczy nie powinna mieć miejsca pod skrzydłami dobrego lidera.
Relacje między liderem a pracownikami, jak i wewnątrz zespołu, powinny być tak budowane, żeby członkowie mogli się wspierać i sobie pomagać. Zadaniem przełożonego jest jednak również dbać o rozwój podwładnych, dając im coraz to nowe, trudniejsze lub bardziej wymagające zadania. W końcu – nie chodzi o to, aby asystent na zawsze pozostał asystentem.
Stabilność w pracy, świadomość, że można polegać na swoim przełożonym lub współpracownikach oraz zrozumienie swoich obowiązków sprawiają, że pracownik jest spokojniejszy. Tym samym – jest znacznie bardziej wydajny. Przydzielone zadania zatem powinny być adekwatne do kwalifikacji i zakresu obowiązków.
Rozkaz, pytanie, a może sugestia
Ustaliwszy podział obowiązków w Zespole, można przejść dalej. Do wydawania poleceń służbowych. Proces ten zaś powinien opierać się na trzech filarach:1
- Precyzja – Zespół musi dokładnie wiedzieć, co ma zrobić. Nie może się domyślać, bo domysły mogą nie zgadzać się z myślą przewodnią lidera, a zatem takie działanie staje się marnowaniem czasu. Zadania muszą być przydzielane jasno, wyraźnie i klarowanie.
- Szczerość – dobry lider komunikuje się ze swoim Zespołem. Nie można ukrywać przed pracownikami kwestii, które jakkolwiek mogą wpłynąć na ich pracę. Tym samym, od osoby zarządzającej wymaga się dobrej komunikacji.
- Kultura – czyli po prostu: traktowanie innych z szacunkiem, niezależnie od wyrażanych przez nich poglądów i nawet wtedy, a nawet szczególnie wówczas, kiedy się z nimi nie zgadzamy. Więcej o szacunku dobrego lidera przeczytacie TUTAJ.
Dobry lider musi wymagać od swojego Zespołu rzetelności, lojalności i wykonywania poleceń. Wydawanie rozkazów nie jest bowiem najlepszą drogą. Zadawanie pytań, sugerowanie i rzucanie propozycjami to zdecydowanie lepszy kierunek – dzięki temu uda mu się też zrozumieć każdego pracownika indywidulanie i wiedzieć, jak się do niego odnosić.
Warto rozmawiać – to jest klucz do sukcesu w relacji na linii lider-pracownik, ale także generalnie w kontaktach międzyludzkich Dyskusje przynoszą najlepsze efekty – wtedy najłatwiej jest zainspirować, napędzać do działania, budować zaufanie. Słuchanie pracowników dla lidera też może być również niesamowicie owocne. Ich pomysły też są dobre!
Weryfikowanie poleceń służbowych
Ponownie – w tym wypadku bardzo ważny jest sposób, w jaki weryfikuje się polecenia służbowe. Nie można zapominać, iż pracownik, który czuje, że mu ufasz sam będzie siebie sprawdzał – bez nacisku czy przypomnienia będzie przedstawiał efekty i raporty z pracy.
Dobry lider jednak nie zapomina o monitorowaniu swojego zespołu. Po pierwsze dlatego, że niekiedy bywa tak, że sam musi wkroczyć – zareagować, kiedy dostrzega, że ktoś może sobie z czymś nie radzić. Ponownie – w takim wypadku najlepszym rozwiązaniem jest rozmowa, ale też rzetelny i zrozumiały feedback. Po drugie – pracownicy lubią wiedzieć, że ich praca jest dostrzegana, w konsekwencji niesie za sobą jakiś konkretny rezultat. Dobry lider więc to zauważa i nie ignoruje ich poczynań.2
Inspiruj, motywuj i słuchaj uważnie
To jest niejako podstawowa trójca dla dobrego lidera, który chce optymalizować procesy, budować zgrany Zespół, w którym każdy wie, jakie są jego obowiązki. Dzięki temu bowiem praca jest sprawna, nikt nie ma poczucia zaniedbania, czy przeciwnie – przeładowania obowiązkami.
Jak pisał Dale Carnegie w swoim poradniku Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi, należy pamiętać, żeby wzbudzić w swoim rozmówcy szczere chęci.3 Tym samym – polecenie służbowe powinno być tak sformułowane, żeby pracownik poczuł, że sam chce je wykonać. Jeśli podwładny ma ochotę i zapał – to jest więcej niż połowa sukcesu podczas wykonywania zadania. Chodzi bowiem o to, aby prowadzić swój Zespół w taki sposób, aby ten z przyjemnością robił to, czego od niego oczekujesz. 4
Nie mniej ważne jest to, aby każdy w Zespole dobrego lidera w siebie wierzył. Pracownik musi mieć pewność, że pod skrzydłami swojego przełożonego osiągnie j e s z c z e więcej, a każdy problem, to ledwie drobny przystanek i nauczka, z której można wyciągnąć konstruktywne wnioski.4
Zapraszamy do zapoznania się z pozostałymi artykułami z serii: Co znaczy być dobrym liderem?, Dobry lider to dobry przywódca, Dobry lider to szczery przełożony oraz Dobry lider zostawia rację tym, którzy jej potrzebują i Dobry lider szanuje innych.
__________________________________________________________________________________________________
1 Poradnik Przedsiębiorcy, Komunikacja z zespołem – rozkazy czy prośby? [dostęp: 2022-05-26]
2 Pracuj.pl, Jak wydawać pracownikom polecenia służbowe i weryfikować ich wykonanie? Wskazówki dla pracodawców [dostęp: 2022-05-26]
3 D. Caranegie, Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi, Wyd. Studio Emka, Warszawa, 2018, s. 81.
4 Tamże, s. 300.
5 Tamże, s. 294.
